ARAZOAK AZALERAZTEA

Irteera bat egin genuen eta bazkaldu ondoren jolasten ibili ziren. Neska bat negarrez zegoen eta ez zuen nahi jolastu. Ikasle guztiak bere inguruan zeuden zer gertatzen zitzaion galdezka. Neskak ez zuen nahi inorekin hitz egin. Ni joan nintzen beraiengana eta zer gertatzen zitzaion galdetu nion. Niri ere ez zidan nahi kontatu, agian konfidantza faltagatik. Orduan, denei jolastera joateko esan nien, berari ere. Ez zuen nahi jolastu eta 10 minutu pasa ondoren ikasle batzuek berriz ere neska harengana hurbildu ziren, arduratuta baitzeuden. Esan nien ikasleei bakean uzteko eta jolastera joateko. Denak jolastera joan ziren, baina berarekin denbora gehiago egoten zen ikasle bat elkarrizketan geratu zen. Ez nion ezer esan, zeren eta arazoa zuen neska beste gelakoa zen baina laguna nire praktikaldiko gelako ikasleak zen eta beste gelako neskak ez zidanez ezagutzen agian ez zidan ezer esaten eta pentsatu nuen lagun bat ondoan izanda erosoago sentituko zela. Bigarren aldian, galdetu beharrean zer gertatzen zitzaion gaiarekin zerikusirik ez zuen gaitaz galdezka eta hizketan ibili ginen. Esan nion norbaiti kontatu behar ziola zer gertatzen zitzaion, niri edo irasleari arazoa kontatzea ez zela horren garrantzitsua, baina behintzat bere amari esan behar ziola eta berak lagunduko ziola arazo horri aurre egiten. Ordu laurden inguru hitz egiten egon ondoren,  esan zidan hobeto sentitzen zela eta jolastera joango zela. Une horretan, asko poztu nintzen. Ez nuen gauza handirik egin, baina lasaiago egotea lortu nuen. Lasaitzearen arrazoi bat izan daiteke arazoaz ez genuela gehiegi hitz egin.
Beraz, ondorioa da batzuetan umeak arazoa kontatzeko lasai egon behar duela eta horretarako ez joan arazora zuzenean. Beste gauza batzuez hitz egiten hasi eta lasai dagoenean arazoa aipatu modu ez oso zuzenean. Normalean, lasai daudenean arazoa esaten dute.